«Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς: Όταν τα παιδιά φεύγουν από το πατρικό σπίτι και πώς μπορούν οι γονείς να το διαχειριστούν σωστά»

Το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας απομακρύνεται για πρώτη φορά μακριά από την οικογενειακή εστία για να πάει να σπουδάσει σε άλλη χώρα. Το μικρότερο παιδί της οικογένειας φεύγει από το πατρικό σπίτι για να πάει για σπουδές σε άλλη πόλη. Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό των δύο παραπάνω ιστοριών; Η οικογενειακή εστία για πρώτη φορά μετά από τουλάχιστον 18 χρόνια αδειάζει και οι γονείς μένουν μόνοι τους. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για τους γονείς και ιδιαίτερα για τις μητέρες;

Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς αν και δεν αποτελεί κλινική οντότητα, εμφανίζεται σε αρκετά μεγάλο ποσοστών γονιών (ιδιαίτερα μητέρων) όταν τα παιδιά εγκαταλείπουν το πατρικό σπίτι για σπουδές. Οι γονείς βιώνουν θλίψη, έντονο άγχος, αισθήματα μοναξιάς και κενού. Είναι πολύ δύσκολο για μία γυναίκα που 18 χρόνια είχε ως βασικό και πρωταρχικό της ρόλο τη μητρότητα, να αποδεχτεί ότι η φροντίδα των παιδιών της δε θα γεμίζει πλέον την καθημερινότητά της. Η γυναίκα αυτή καλείται να δημιουργήσει μία νέα ταυτότητα στο επίκεντρο της οποίας δε θα είναι πλέον τα παιδιά της.

Πώς μπορείς λοιπόν να διαχειριστείς τη νέα αυτή τάξη πραγμάτων και να μην πέσεις στην παγίδα της κατάθλιψης;

• Σκέψου τι είναι αυτό που πραγματικά σε ευχαριστεί. Τώρα που οι υποχρεώσεις σου μειώθηκαν σημαντικά, έχεις αρκετό ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό σου. Χρόνο που μπορείς να κάνεις δραστηριότητες που πάντα αγαπούσες (εθελοντισμός, αθλητισμός, πολιτιστικοί σύλλογοι). Σίγουρα δεν είναι εύκολο από τη μία ημέρα στην άλλη να γεμίσεις την καθημερινότητά σου με καινούριες δραστηριότητες, αλλά μετά από 18 χρόνια που πάντα φρόντιζες τους άλλους ήρθε η ώρα να φροντίσεις περισσότερο τον εαυτό σου.
• Μην αποκοπείς από τις δραστηριότητες που ήδη κάνεις και μην εστιάσεις όλη σου την προσοχή στο παιδί που μόλις έφυγε από το σπίτι. Αισθάνεσαι θλίψη που το παιδί σου έφυγε από το σπίτι και δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα. Εάν νιώθεις έτσι πάρε τηλέφωνο έναν αγαπημένο σου φίλο και πρότεινέ του να κάνετε κάτι μαζί. Μη μένεις στο σπίτι και περιμένεις πότε θα μιλήσεις με το παιδί που έφυγε. Εάν αρχίσεις να το «πνίγεις» από το υπερβολικό ενδιαφέρον σου, θα απομακρυνθεί και σίγουρα αυτό δεν το θέλεις. Αντ’ αυτού, προσπάθησε να έχεις περισσότερη επαφή με καλούς φίλους και γείτονες. Τώρα έχεις όλο το διαθέσιμο χρόνο που τόσα χρόνια δεν μπορούσες να βρεις λόγω των πολλών υποχρεώσεων με τα παιδιά σου. Εάν περνάς χρόνο με αγαπημένα σου πρόσωπα, δε θα εστιάζεις συνεχώς την προσοχή σου στο γεγονός ότι τα παιδιά σου έφυγαν και το σπίτι είναι άδειο.

 

Η οικογενειακή εστία είναι σαν μία φωλιά πουλιών. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή τα παιδιά θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα πετάξουν μακριά. Αν και ήξερες πως αυτή η μέρα θα έρθει κάποια στιγμή, δεν πίστευες ποτέ ότι ο αποχωρισμός θα ήταν τόσο δύσκολος. Να θυμάσαι ότι τα παιδιά σου όσο χρονών και να είναι πάντα θα έχουν ανάγκη από την αγάπη και την υποστήριξή σου και εσύ θα είσαι εκεί για να τους τα δώσεις. Δες τον αποχωρισμό τους από το σπίτι σαν μία ευκαιρία να κάνεις αυτά που πάντα ήθελες. Και να θυμάσαι πως «το πιο σημαντικό πράγμα που οι γονείς μπορούν να μάθουν στα παιδιά τους είναι πώς να τα βγάζουν πέρα χωρίς αυτούς».